Krytycy eksperymentowania twierdzą, że zbyt daleko idące zmiany deprecjonują tradycyjny przepis. Jeśli sałatka zawiera tuńczyka, kukurydzę, ananasa, czy quinoa, czy nadal jest jarzynowa? Można argumentować, że sałatka jarzynowa, jak sama nazwa wskazuje, powinna opierać się na jarzynach, a wszelkie dodatki mięsa, owoców egzotycznych czy nietypowych ziaren przekraczają tę granicę.

Ciekawym aspektem tego problemu jest różnorodność regionalna. W różnych częściach Polski (i Europy Wschodniej) sałatka jarzynowa występuje w nieco innych odsłonach. Na przykład w Rosji jej odpowiednikiem jest sałatka „Olivier”, która często zawiera mięso lub szynkę. W Czechach dodaje się więcej selera, a we Francji wersja zbliżona do jarzynowej może zawierać musztardę Dijon.

Wielu ludzi uważa, że to składniki decydują o nazwie potrawy, ale inni wskazują na formę – drobno krojone składniki, połączone w jednolitą masę majonezem lub innym sosem. Według tego podejścia, nawet jeśli zmienimy niektóre jarzyny, forma nadaje tożsamość sałatce. Zwolennicy liberalnego podejścia argumentują, że kuchnia ewoluuje, a każda zmiana jest naturalnym procesem.

Spory o sałatkę jarzynową nie są wyłącznie kulinarnymi sprzeczkami – mają też wymiar społeczny. Dla niektórych sałatka to wspomnienie rodzinnych świąt i nieodłączna część polskiej tożsamości. Zbyt daleko idące zmiany w przepisie postrzegane są jako zagrożenie dla tej tradycji. Z kolei młodsze pokolenia, otwarte na różnorodność i eksperymenty, chętniej łamią klasyczne schematy.