Dworzec Toruń Wschodni to jedna z ważniejszych stacji kolejowych w Toruniu, położona na wschodnich obrzeżach miasta. Został otwarty w 1871 roku jako część rozwoju linii kolejowej łączącej Toruń z innymi miastami w regionie. Choć nie jest tak znany jak dworzec główny, pełnił istotną rolę w transporcie pasażerskim i towarowym, szczególnie w pierwszej połowie XX wieku.

Dworzec Bydgoszcz Główna, choć zmodernizowany, zachował historyczne elementy, łącząc nowoczesność z tradycją.

Budowa dworca rozpoczęła się w 1851 roku, kiedy Bydgoszcz stała się ważnym węzłem kolejowym. Jako jeden z głównych dworców w regionie, Bydgoszcz Główna odegrała istotną rolę w rozwoju przemysłu i handlu, szczególnie w XIX i XX wieku. Początkowa budowla została rozbudowana w XX wieku, zachowując jednak klasycystyczne i neogotyckie elementy.

Zdjęcie historyczne, na budynku zatknięte cesarskie flagi Niemiec. Ówcześnie był to największy dworzec kolejowy w prowincji Prusy Zachodnie.

Dworzec kolejowy w Mogilnie ma długą i interesującą historię, która wiąże się z rozwojem kolei w XIX wieku i znaczeniem miasta w regionalnej sieci transportowej. Stacja kolejowa została otwarta 1 września 1871 roku jako część linii kolejowej łączącej Bydgoszcz z Poznaniem. Przez lata dworzec był istotnym punktem komunikacyjnym dla Mogilna i okolicznych miejscowości, wspomagając rozwój handlu, przemysłu i turystyki w regionie.

Budynek dworca w Mogilnie charakteryzował się klasyczną, funkcjonalną architekturą z elementami neogotyckimi, które były popularne w okresie jego budowy. Jako ważny węzeł kolejowy, dworzec w Mogilnie pełnił kluczową rolę w transporcie towarów, zwłaszcza związanych z rolnictwem i przemysłem, a także w komunikacji pasażerskiej. W związku z rozwojem kolei, miasto stało się ważnym punktem na mapie regionu, co miało wpływ na jego dalszy rozwój.

Zabytkowy dworzec kolejowy w Mogilnie przechodzi obecnie modernizację.

Inowrocław był ważnym węzłem komunikacyjnym od połowy XIX wieku, a dworzec kolejowy wybudowano w 1872 roku. Jego architektura jest przykładem stylu neogotyckiego, z charakterystycznymi detalami, jak strzeliste wieżyczki i ozdobne elementy ceglane. Dworzec pełnił funkcję ważnego punktu łączącego miasto z innymi regionami, a także przyciągał turystów, zwłaszcza tych korzystających z inowrocławskich uzdrowisk. W ostatnich latach przechodzi renowację, aby dostosować go do współczesnych standardów, zachowując przy tym jego zabytkowy charakter.

Pierwotny budynek dworca w Aleksandrowie Kujawskim, wybudowany w latach 1860-1862, był skromniejszy niż obecny. Już wtedy w jego wnętrzu znajdowały się pomieszczenia takie jak biuro ruchu drogi żelaznej, stacja telegrafu międzynarodowego, sala rewizji celnych, urząd pocztowy, bufet, poczekalnia oraz pokoje gościnne. W 1867 roku, po otwarciu linii do Ciechocinka, Aleksandrów Kujawski stał się ważnym węzłem kolejowym.

Po wizycie cara Aleksandra II, dotychczasowy klasycystyczny budynek dworca został rozbudowany w stylu neorenesansowym, a wnętrza zostały luksusowo wyposażone, by spełniały potrzeby cara i jego dworu. Powstało nowe południowe skrzydło, a północne przekształcono w reprezentacyjne "carskie pokoje" dla dostojnych gości. To właśnie w tych apartamentach car Aleksander II 4 września 1879 roku gościł niemieckiego cesarza Wilhelma I.