Leczenie w Ciechocinku. Tak przed II wojną światową prowadzono terapie i zabiegi [GALERIA]

Ciechocinek niezwykle ważny przed II wojną światową

Sanatoria w Ciechocinku przed II wojną światową odgrywały niezwykle ważną rolę w polskim systemie lecznictwa uzdrowiskowego. Miejscowość ta, położona nad Wisłą, zyskała sławę dzięki unikalnym warunkom klimatycznym, solankowym źródłom i nowoczesnym jak na owe czasy urządzeniom balneologicznym. Leczenie w Ciechocinku w dwudziestoleciu międzywojennym łączyło tradycję XIX-wiecznego uzdrowiska z nowymi osiągnięciami medycyny i higieny publicznej.

Lecznicze "złoto" i organizacja

Ciechocinek rozwijał się jako uzdrowisko już od pierwszej połowy XIX wieku, jednak jego dynamiczny rozwój przypadł na okres międzywojenny. Znajdowały się tam trzy imponujące tężnie solankowe (wzniesione w XIX w., ale użytkowane intensywnie również w XX), które były nie tylko zabytkami techniki, ale przede wszystkim pełniły funkcję naturalnych inhalatoriów.

Solanka cyrkulująca po ścianach tężni parowała, nasycając powietrze jodem, bromem i innymi mikroelementami, co działało zbawiennie na układ oddechowy i ogólną odporność organizmu.

Metody lecznicze, które czyniły cuda

Leczenie w Ciechocinku przed II wojną światową opierało się na naturalnych surowcach leczniczych: solance, borowinie, klimacie oraz wodzie mineralnej. Zabiegi miały na celu leczenie chorób przewlekłych, poprawę kondycji fizycznej, a także regenerację po przebytych chorobach oraz urazach.

Lecznicze kąpiele

• Kąpiele solankowe. Stosowane głównie w leczeniu chorób reumatycznych, schorzeń układu krążenia, nerwobóli i chorób kobiecych.
• Kąpiele borowinowe. Wykorzystywane w leczeniu chorób stawów, nerwicy oraz niepłodności.
• Kąpiele perełkowe i wirówkowe. Nowoczesne wówczas zabiegi relaksacyjno-lecznicze poprawiające krążenie i zmniejszające napięcie mięśni.

Dzięki obecności tężni oraz specjalnych pomieszczeń inhalacyjnych, leczono choroby płuc i górnych dróg oddechowych. Wdychanie aerozoli solankowych wspomagało leczenie astmy, przewlekłego zapalenia oskrzeli i gruźlicy.

Stosowano masaże klasyczne i podwodne, gimnastykę leczniczą, a także elektroterapię (prądy diadynamiczne, galwanizację), co było wtedy nowością w uzdrowiskach. W niektórych sanatoriach prowadzono także zabiegi z zakresu hydroterapii.

Kuracjusze pili wodę mineralną o odpowiednim składzie, zalecaną w zaburzeniach przemiany materii, schorzeniach żołądka i nerek. Dieta była nieodłączną częścią kuracji, często ściśle przestrzeganą zgodnie z zaleceniami lekarza uzdrowiskowego.

Badania i postęp w medycynie

W dwudziestoleciu międzywojennym Ciechocinek był nie tylko kurortem, ale również miejscem badań nad balneologią i fizjoterapią. Lekarze pracujący w uzdrowisku prowadzili dokumentację leczenia, badali skuteczność poszczególnych metod, a uzyskane wyniki wykorzystywano w publikacjach naukowych i raportach Ministerstwa Zdrowia. Ciechocinek stanowił więc ważne ogniwo w polskim systemie ochrony zdrowia.

Zobaczcie zdjęcia z procesu leczenia pacjentów przed II wojną światową